Η Κορυφή του Ολύμπου ήταν , είναι , και θα είναι η Μέκκα των απανταχού ορειβατών και κυρίως των Ελλήνων.
Πρώτος Στόχος και Κύριος. Ποτέ δεν πας μόνος. Τη μέρα ζέστη-ήλιο, το βράδυ κρύο-βροχή. Εσύ εκεί, ανάμεσα απο θεούς και δαίμονες ανεβάζεις προς την κορυφή. Ένα βήμα πριν…στάση για ξεκούραση. Αύριο πάλι.
Ξημέρωσε.
Η παρέα έτοιμη να κατακτήσει άλλη μία κορυφή. Ίσως την καλύτερη’ και πιο ψηλή απ’ όλες. ξεκινΆΜΕ..
ΠΆΜΕ-ΦΥΓΑΜΕ.
προσπερνάμε το θρόνο του Δία…μα δεν είναι εκεί. μας έχει κάνει χώρο να περάσουμε. –
Τί μας ετοιμάζει άραγε; ποιος Ξέρει… Με θετική σκέψη ότι κάτι καλό θα συμβεί προχωράμε.
‘Ωπ!
Ο δρόμος στενεύει. Περπατάμε στα ζωνάρια. Δεξιά μας το στεφάνι στέκεται και μας κοιτάζει. Δε μας προσκαλεί, μας κοιτάζει.
Προσπερνάμε. Κατευθυνόμαστε προς τον Μύτικα. 2918μ.λέει.
Η παρέα χωρίζεται σε σχοινοσυντροφιές των τεσσάρων. Μπροστά ο πιο έμπειρος. Οι υπόλοιποι ακολουθούν το “δικό τους” μονοπάτι. όλοι μαζί και ο καθένας χώρια.
Στόχος κοινός.
Πάμε.
Φτάνοντας στην κορυφή του Ολύμπου, η ανθρώπινη ψυχολογία, ο ανθρώπινος εγκέφαλος μεταμορφώνει το παρόν…στο άπειρο.
Ένα κατόρθωμα που κάποια στιγμή όλοι πρέπει και είναι χρήσιμο να κάνουν.
Ο Όλυμπος δεν είναι βουνό. Είναι όνειρο. και όσο μπορεί ο άνθρωπος να ονειρεύεται με τα μάτια ανοιχτά, τίποτα δε πάει χαμένο.
Όλα Έδω.
Όλα κοντά.
Όλα μαζί.
Χρόνια Πολλά Έλληνες