Είμαστε εμείς…
εκείνα τα παιδιά που γέμιζαν δρόμους και στενά,
αλάνες , γήπεδα, σχολειά !
Είμαστε εκείνα τα παιδιά, που είχαμε φλόγα στη ματιά, φωνές, τραγούδια τσιριχτά
κι ανάστατη τη γειτονιά !
Κάποια ξέφευγαν στα κρυφά,
δεν τά σκιαζε η μάγισσα η κακιά,
μεσ’ στα λιοπύρια τα τρελά,
μια στάση κάναν στις συκιές
και άλλη μια στην αχλαδιά !
Με μέλλον θάλασσα πλατιά, για βάρκα είχαμε την καρδιά ,
με την ελπίδα στα κουπιά
και με κατάρτια τα όνειρα, γυρεύαμε μια άγνωστη στεριά !
Κι είχαμε την ξεγνοιασιά,
ασπίδα στη σκληρή δουλειά ,
μέσα απ’ την παιδική ματιά
όλα φαινόταν μαγικά !!!
Είμαστε εμείς,
εκείνα τα παιδιά
που ανεβασμένα στις ελιές
και με τραγουδιστές φωνές ,
βάφαμε ροζ τα σύννεφα!
Τα χέρια σηκώναμε ψηλά
τον ουρανό να φτάναμε
να ‘ ρθουν τ’ αστέρια ίσως πιο κοντά !
Και φτιάχνοντας χαρταετό με εφημερίδες και σχοινιά,
θαρρείς του ανέμου αρχηγός γινόταν κυρίαρχος, στρατηγός ! Έμοιαζε ο κόσμος μαγικός, υποταγμένος και μικρός, βλέποντας πόσο ψηλά πάει ο δικός μας αετός !
Είμαστε εκείνα τα παιδιά ,που αψήφησαν την παγωνιά ,
χόρευαν μέσα στη βροχή πατώντας στα λασπόνερα,
δίχως να σβήνουμε όνειρα .
Είμαστε εκείνα τα παιδιά ,
δίπλα σε χαμηλή φωτιά, υπνωτισμένα, ενώ η γιαγιά μίλαγε για αερικά,
για κάποια φαντάσματα ,στοιχειά .
Και δράκοι θέριευαν στη σκιά και με δυο ξύλινα σπαθιά τους ρίχναμε πάλι στη φωτιά .
Είμαστε εκείνα τα παιδιά ,
που κούρνιαζαν τ’ απόβραδα ,
σε κάποια αυλή δίπλα στην ανθισμένη αγράμπελη ,
στην ανθισμένη λεμονιά ,
με φόντο την Πανσέληνο !
Με ιστορίες και ” σοφά ” που ‘λεγαν τα μεγαλύτερα παιδιά βγαλμένα από τα παλιά !
Όμως με βήματα γοργά
αλλάξαμε γρήγορα γενιά, αφήσαμε την ξεγνοιασιά
και τώρα λέμε εμείς “σοφά ” ,
τα όνειρα ‘μείναν στα μισά ,
όμως …εκείνα τα παιδιά… θα ‘ μαστε για πάντα, στην καρδιά !!!
ΓΙΩΤΑ ΖΩΓΑΚΗ